แคโรลินา มาริน : แชมป์โลกหญิงที่ทำลายทฤษฎี “คนสเปนตีแบดมินตันไม่เป็น”

มีคำกล่าวอ้างกันในหลายชาติของยุโรป ถึงเหตุผลที่พวกเขาไม่มีนักแบดมินตันระดับแชมป์โลก และปล่อยให้เหล่าเทพจากเอเชียครองบัลลังก์มาเกือบ 30 ปี ว่า “เพราะพวกเราไม่จริงจัง”

เรื่องนี้จะเป็นจริงหรือไม่นั้นไม่สำคัญ เพราะในคนหมู่มากย่อมมีคนจำนวนหยิบมือที่แตกต่าง ในบรรดานักแบดมินตันอันดับโลกของฝ่ายหญิง ไม่มีนักแบดมินตันระดับท็อป 10 คนใดเลยที่มาจากยุโรป นอกจาก แคโรลินา มาริน นักหวดลูกขนไก่จากสเปน

ในประเทศที่คนส่วนใหญ่ดูฟุตบอล, บาสเกตบอล, เทนนิส และรถแข่ง เหตุใด มาริน จึงหลุดมาวงการลูกขนไก่ และไปถึงขั้นเป็นแชมป์โลกได้ …

นี่คือเรื่องราวความแหวกที่มาไกลจนน่าชื่นชม ติดตามเรื่องของเธอได้ที่นี่

ฝรั่งไม่ตีแบด

สเปน คือสัญชาติของ แคโรลินา มาริน เธอเกิดที่เมือง อูเอลบา และที่นี่ “ไม่เล่นแบดมินตันจริงจัง” เหตุผลมันคล้าย ๆ กับที่ประเทศอื่น ๆ ในยุโรป นอกจาก เดนมาร์ก ที่พวกเขาไม่เล่นแบบจริงจัง เพราะว่ามันไม่ได้รับความนิยม ได้เงินรางวัลน้อย และมีกีฬาอย่างอื่นที่จูงใจกว่า  

นอกจากนี้ประวัติศาสตร์กีฬาสเปนยิ่งห่างไกลจากแบดมินตันไปใหญ่ ในปี 1934 ที่ชาติในยุโรปรวมตัวกันสร้างสหพันธ์แบดมินตันนานาชาติ (สหพันธ์แบดมินตันโลก หรือ BWF ในปัจจุบัน) ก็เป็นการรวมตัวกันของ 9 ชาติ ได้แก่ อังกฤษ, สก็อตแลนด์, เวลส์, แคนาดา, เดนมาร์ก, ฝรั่งเศส, ไอร์แลนด์, เนเธอร์แลนด์ กับ นิวซีแลนด์ แล้ว แคโรลินา มาริน หันมาเอาดีทางแบดมินตันได้อย่างไร ? เรื่องนี้แม้แต่เธอเองก็ยังตอบยาก เพราะเธอไม่มีแม้กระทั่งไอดอลในวงการแบดมินตันเลยด้วยซ้ำในวันที่เริ่มเล่น

“ฉันไม่เคยมีไอดอลแบดมินตันเลย มันอาจจะทำให้หลายคนประหลาดใจสักหน่อยสำหรับคำตอบนี้ แต่ไอดอลของฉันคือ ราฟาเอล นาดาล (นักเทนนิส) เราสองคนมีความคล้ายกันมาก คือเมื่ออยู่ในคอร์ท เราสู้ยิบตาจนกว่าจะตาย ไม่ว่าจะแพ้หรือชนะก็ตาม” มาริน บอกเล่าสิ่งที่อยู่ในใจของเธอ และมันพอจะบอกได้ว่าที่สเปนนั้นหานักแบดเก่ง ๆ ในอดีตแทบไม่เจอ

เรื่องราวแบดมินตันของเธอเริ่มขึ้นตอนอายุ 8 ขวบ ที่ อูเอลบา บ้านเกิดของเธอนั้น ถือเป็นดินแดนที่ขึ้นชื่อเรื่องการเต้นฟลาเมงโก้ เธอเองก็ถูกพ่อแม่ส่งให้เข้าคลาสเต้นเช่นกัน จนกระทั่งวันหนึ่ง เธอได้เดินเข้าไปในคอร์ทแบดมินตันที่เพื่อน ๆ เธอตีกันเล่น ๆ แม้เธอจะไม่เคยเห็นมันมาก่อน แต่ก็คิดว่ามันเป็นอะไรที่แปลกและน่าลองดี

“วันที่เห็นคนเล่นแบดมินตันครั้งแรก ฉันคิดว่ามันเป็นกีฬาที่แปลกดี ในประเทศสเปน เราคุ้นเคยกับการดูเทนนิส และฉันเองก็เป็นคนที่ชอบเล่นกีฬาแบบที่ตีลูกรับส่งกันไปมา”

“พออายุได้ 12 ปี แม่บอกให้เลือกว่าฉันจะเรียนอะไรจริงจัง ระหว่างเต้นฟลาเมงโก้หรือแบดมินตัน ซึ่งตอนนั้นฉันกำลังไปได้ดี ได้เข้าไปแข่งชิงแชมป์ประเทศสเปนรุ่นอายุไม่ต่ำกว่า 15 ปีด้วย”